Korytowo Kościół parafialny pw św. Stanisława Kostki »

Kościelna Początki fundacji kościoła w Korytowie nie są pewne. Przypisuje się je Joannitom lub rodzinie von Wedel. Podczas rozbudowy miasta, w 2 poł. XVI w., kościół otrzymał nowy szczyt i wieżę. W pierwszej połowie XVIII w. została zmieniona konstrukcja dachu wieży, z dawnej namiotowej na hełm z latarnią. Poważniejsze remonty przeprowadzono w związku z 700-leciem Korytowa w latach 1935 – 1937. Wzmocniono wtedy uszkodzoną konstrukcję wieży i jej pokrycie, zlikwidowano kruchtę, zainstalowano instalację elektryczną, założono kotłownie centralnego ogrzewania, otynkowano sufit, przeprowadzono konserwację ołtarza i stall .
Ponownie kościół został poświęcony 18 listopada 1945 r. i nadano mu tytuł św. Stanisława Kostki. Początkowo należał do parafii w Choszcznie, a od 1957 r. do nowo utworzonej parafii w Zieleniewie. Około 1960 r. przeprowadzono wymianę poszycia dachu . Od 4 marca 1974 r. wieś Korytowo staje się filią nowoutworzonej parafii w Raduniu . W następnych latach przeprowadzono kolejne remonty, w ramach których zlikwidowano kotłownie, zamurowano wejście do krypty, oraz wejście w elewacji południowej, wykonano posadzkę ceramiczną i dobudowano salkę katechetyczną . Na skutek podziału parafii Raduń, 25 grudnia 1987 r. wieś weszła w skład nowej parafii z siedzibą w Wardyniu , a 7 lutego 2000 r. stała się siedzibą parafii pw. św. Stanisława Kostki .
Kościół w Korytowie, pw. św. Stanisława Kostki, orientowany, zbudowany został na planie prostokąta o wymiarach 18,9 x 12,3 m. Przy zachodniej ścianie szczytowej korpusu stoi wieża zbudowana na rzucie prostokąta o wymiarach 6,7 x 7,1 m. Do północnej ściany wieży dobudowano zakrystię .
Obiekt posiada budowę trzybryłową, a mianowicie: korpus nawowy pokryty dwuspadowym wysokim dachem, wieżą zwieńczoną stopniowanym hełmem z latarnią i ostrosłupową iglicą, oraz zakrystię o bryle nieregularnego wielościanu, nakrytą wysokim dachem pulpitowym .
W sensie architektonicznym świątynia ma budowę halową. Elewacja południowa jest czteroosiowa, rytmiczna, przyozdobiona ceglanym portalem, Elewacja północna jest trzyosiowa, symetryczna bez elementów stylowych. Wyjątkowa jest dwuosiowa elewacja wschodnia, w której szczyt przyozdobiony został stopniowanym układem blend arkadowych i wieńczącymi go sterczynami. W blendach arkadowych umieszczono otwory okienne których łuki wsparte są na ozdobnych główkach.
Masywna wieża wyróżnia się odsłoniętym wątkiem i fakturą muru kamienno - ceglanego. Na wysokości trzeciej kondygnacji elewacja ma dwuosiowy podział z ceglanymi obramieniami i pełno łukowymi nadprożami okiennymi .
W kościele zachowało się kilka elementów wyposażenia o cechach zabytkowych. Najcenniejszym zabytkiem jest wczesnorenesansowa nastawa ołtarzowa w formie pentaptyku z roku 1588. Na trzeciej kondygnacji wieży zawieszony jest dzwon spiżowy z roku 1732. Elementem wyposażenia są też ławki drewniane wykonane w latach 30-tych XX w.
Kościół posiada instalację elektryczną, wodno – kanalizacyjną i odgromową oraz nagłośnienie.