Abp. Andrzej Dzięga
bp Henryk Wejman
Caritas
Centrum Formacji Biblijnej
duszpasterstwo rodzin
Ewangelizacja
Hymn Trzech Młodzieńców
Jan Paweł II
katechumenat
Kościół lokalny
Liturgia
Marsz dla Życia
Maryja
Miłosierdzie
młodzież
Muzyka Kościelna
Narodowy Dzień Czytania Pisma Świętego
Noc Konfesjonałów
Ojciec święty
Psalmy
rekolekcje
rekolekcje dla małżeństw
Rokitno
sanktuarium
Seminarium Duchowne
studenci
studium Pisma św.
Szczecin
szkoła biblijna
Światowe Dni Młodych
Tydzień Biblijny
Tydzień Słowa Bożego
życie konsekrowane
Tydzień Słowa Bożego
Tydzień Słowa Bożego 2020
Dni powszednie ostatniego tygodnia roku liturgicznego, w tym roku przypadają pomiędzy 23 a 28 listopada, w naszej archidiecezji zostały zarezerwowane na odświeżenie podstawowego doświadczenia chrześcijańskich wspólnot, jakim jest słuchanie słowa Bożego i realizowanie woli Bożej. Wydarzeniu nadano nazwę Tygodnia Słowa Bożego. Okres ten ma charakter pewnej szkoły wprowadzającej praktykę słuchania Słowa Bożego głoszonego podczas liturgii.
Przekazane na tegoroczny Tydzień materiały składają się z wprowadzeń do mszy świętej i do czytań mszalnych i materiału homiletycznego na każdy dzień. Ten ostatni przekazujemy jako inspirację i zachętę,
a nie skończony tekst homilii. O ile wprowadzenie do mszy i inspiracje do homilii zostały przygotowane
z myślą o celebransie, o tyle wprowadzenie do czytań może być odczytane w obecnej formie przez przygotowaną do tego osobę przed liturgią słowa, lub stać się pomocą do przygotowania własnych komentarzy do czytań przez duszpasterzy lub grupę duszpasterską np. lektorów.
W naszej refleksji nad czytaniami uwzględniliśmy istnienie powiązania pomiędzy pierwszym czytaniem a następującym po nim psalmem responsoryjnym. Stajemy jednak często wobec trudności uchwycenia natury tej odpowiedzi, jaką na pierwsze czytanie stanowi psalm. Redukujemy jej znaczenie do ogólników „odpowiedź modlitewna” bez głębszej refleksji merytorycznej. W poprzednich latach podjęliśmy już trud przybliżenia znaczenia pierwszego czytania, jak i psalmów. W tym roku przekazujemy materiał, który jest wyrazem wrażliwości na istnienie tego związku. Oznacza to uwzględnienie dwóch spraw. Wpierw, natury Księgi Apokalipsy jako księgi pocieszenia dla Kościoła żyjącego w otaczającym go świecie i narażonego na różne wpływy tego świata; potem – znaczenia psalmu jako wyrazu życia ludu Bożego, którego nie da się ograniczyć do modlitwy.
Księga Apokalipsy, albo po prostu Apokalipsa, ma za autora Jana, który nie nazywa siebie apostołem noszącym to samo imię. Kompleks idei teologicznych obecnych w księdze sprawia, że łączy się ją z innymi pismami janowymi: Ewangelią i Listami. Księga powstała pod koniec pierwszego wieku, za czasów Domicjana.
Sam termin apokalipsa oznacza rodzaj literacki, do którego należy tekst. Apokalipsy to dzieła, które odsłaniają sekrety znane tylko Bogu i oświetlają przyszłość, w celu wzbudzenia nadziei w wierzących
i podtrzymania ich wiary. Są one manifestacją Bożej mądrości i wprowadzeniem w nią człowieka wierzącego, a nie przepowiedniami przyszłości. Księga dzieli się na dwie części, z których pierwsza (rozdziały od 1 do 3) składa się ze wstępu i siedmiu listów do wspólnot kościelnych żyjących na terenie Azji Mniejszej. Lektura tych tekstów przypada na 33 tydzień zwykły. Druga część (rozdziały od 4 do 22) zawiera wizje, których celem jest ożywienie nadziei chrześcijańskiej wspólnoty poprzez danie jej klucza do interpretacji dziejących się wydarzeń. Tym kluczem jest panowanie Jezusa Chrystusa nad historią, Baranka zabitego i żyjącego.
Struktura Ap wskazuje na jej liturgiczne zakorzenienie. Już na jej początku słyszymy głos niedzielnego zgromadzenia liturgicznego, które zwraca się do Jezusa Chrystusa (Ap 1). W księdze napotykamy liczne ślady dialogów liturgicznych: Pan z wami, amen, przyjdź Panie Jezu. Wizjom Baranka towarzyszą pieśni i hymny, np. Godzien jesteś (np. Ap 4-5), które są głosem poruszonej obecnością Jezusa wspólnoty liturgicznej. Wskazuje to także na znaczenie śpiewu, a zwłaszcza psalmu responsoryjnego, we współcześnie sprawowanych liturgiach: śpiew jest odpowiedzią na aktywną obecność Jezusa w życiu naszych wspólnot. Ukazaniu tego związku psalmu z czytaniem mają służyć przygotowane materiały homiletyczne.
Przygotowaliśmy je zmyślą o codziennej posłudze słowa w naszych wspólnotach parafialnych. Jej znaczenie wzrosło w ostatnim czasie naznaczonym pandemią i wynikającymi z niej konsekwencjami. Posługa słowa, zwłaszcza ta związana z codziennie sprawowaną liturgią, jest zwyczajną, daną nam, duszpasterzom, od Boga, okazją do wyjścia naprzeciw narastającemu w nas i w naszych wiernych doświadczeniu bezsilności, izolacji i osamotnienia. Słowo Boże tworzy lud Boży, wzywając go do gromadzenia się, przekonując, że Bóg ma tu na ziemi swoją społeczność. I jeśli nawet warunki zewnętrzne temu nie sprzyjają, a nawet nakazują zachowanie dystansu, to jednak sytuacje te nie powstrzymują zamiaru Boga, a On, sprawca historii swojego ludu, będzie z nich wyprowadzał dobro, jakim jest odnowa Jego społeczności poprzez budzenie i umacnianie godziwych pragnień o zgromadzeniu ludu Bożego.
Słowo Boże, głoszone wytrwale w naszych wspólnotach, otwiera nas na istnienie braterstwa i społecznej przyjaźni (Franciszek, Encyklika Fratelli tutti), które są marzeniem naszych wiernych i wielu ludzi dobrej woli, żyjących poza naszymi wspólnotami. Słowo nie tylko przypomina o tym marzeniu,
ale i sprawia, że na różnorodne i aktualne sposoby eliminowania lub lekceważenia innych potrafimy odpowiedzieć nowym marzeniem o braterstwie i przyjaźni społecznej (Fratelli tutti, 6). (C. Korzec)
