Biskupi Archidiecezji
Biskup Senior Marian Błażej Kruszyłowicz
6.05.1936 – W środę dnia 6 maja 1936 roku we wsi Gliniszcze koło Wołkowyska (dziś Białoruś) urodziło się szóste dziecko w rodzinie rolniczej, syn Jana i Rozalii z domu Wieliczko. Imiona starszego rodzeństwa: Mieczysław, Wacław, Jan, Edward i Halina.
12.05.1936 – Nowonarodzony syn otrzymał sakrament chrztu w kościele parafialnym Piaski oraz imię Marian, pokrewne imieniu NMP Matki Jezusa Chrystusa. Rodzice chrzestni: Genowefa Wieliczko i Wincenty Chaber.
1944 - 1949 – Do szkoły podstawowej Marian uczęszczał w Łumbiach (1944-1946), w Rudce-Tartaku (1946-1947) oraz w Sejnach (1947-1949).
1.09.1949 – Dzięki lekturze „Rycerza Niepokalanej” oraz rodzinnemu powiązaniu z franciszkaninem, o. Witalisem Jaśkiewiczem, trafił do Małego Seminarium Duchownego Ojców Franciszkanów w Niepokalanowie, gdzie ukończył dziesiątą klasę szkoły średniej. Następną klasę i egzamin dojrzałości zdobył już po nowicjacie.
22.05.1950 – Przyjął sakrament bierzmowania w kościele parafialnym w Szymanowie z rąk kardynała Stefana Wyszyńskiego, Prymasa Polski. Przybrał imię patrona św. Romualda.
30.08.1952 – W tym dniu został przyjęty do Zakonu Ojców Franciszkanów Konwentualnych, w Łagiewnikach koło Łodzi przywdział habit św. Franciszka i otrzymał imię zakonne Błażej, biskupa i męczennika, wspomnienie 3 lutego. Rozpoczął roczny nowicjat pod kierunkiem mistrza o. Augusta Rosińskiego, który w końcowym sprawozdaniu napisał m.in. o bracie Błażeju: „Zdolny, usposobienie dobre. Pewna doza indywidualności, ale posłuszny i we wszystkim poprawny”.
31.08.1953 – Na zakończenie nowicjatu złożył pierwsze śluby zakonne ubóstwa, posłuszeństwa i czystości, i stał się franciszkaninem, synem Prowincji Matki Bożej Niepokalanej z siedzibą w Warszawie.
Lata 1954 – 1960 – Odbył seminaryjny kurs filozofii chrześcijańskiej i teologii w seminariach zakonnych w Łodzi-Łagiewnikach i w Krakowie. Formację zakonną kształtował pod kierunkiem wychowawców: o. Lutosława Pieprzyckiego, o. Ignacego Rejcha, o. Ireneusza Żołnierczyka, o. Grzegorza Kozieła i o.Cecyliana Niezgody.
8.12.1957 – Na ręce o. prowincjała Anzelma Kubita w Krakowie złożył śluby uroczyste na zawsze.
1958 – Po zdaniu egzaminu z wyznaczonych przedmiotów uzyskał państwową maturę.
Październik 1959 – Rozpoczął studia na Wydziale Teologicznym Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego w zakresie teologii moralnej ze specjalizacją teologii moralnej Kościoła Prawosławnego i ruchu ekumenicznego. Nad studentem od strony naukowej czuwali: ks. prof. Stanisław Olejnik i ks. dr Bogusław Waczyński, jezuita.
7.02.1960 – Święcenia kapłańskie przyjął w Łagiewnikach z rąk ks. bp. Jana Wawrzyńca Kulika w gronie 11 neoprezbiterów.
W czasie posługi kapłańskie i zakonnej, był katechetą szkół średnich w Koszalinie, ekonomem Prowincji Zakonnej, definitorem i wikariuszem Prowincji, wykładowcą zagadnień z teologii ekumenicznej i pryncypiów teologii moralnej w Wyższym Seminarium Duchownym Ojców Franciszkanów w Krakowie, prowadził wykłady zlecone z prawosławnej teologii moralnej na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, był gwardianem Niepokalanowa, a następnie w Kurii Generalnej Franciszkanów w Rzymie był definitorem generalnym, wikariuszem generalnym, a także pełnił obowiazki generała Zakonu, gdy ten został mianowany biskupem.
W czasie pracy w Kurii Generalnej Franciszkanów w Rzymie, jako członek Papieskiej Komisji ds. Rosji opiekował się franciszkanami w krajach Europy Wschodniej wobec zlikwidowania struktur zakonnych. Często w charakterze turysty podróżował do Czechosłowacji, Węgier, Rumunii, Bułgarii, i kilku republik ZSRR, wspomagał nie tylko słowem nadzieję kapłanów diecezjalnych w tych krajach, zwłaszcza zdelegalizowanemu Kościołowi Katolickiemu Obrządku Wschodniego w Rumunii.
O. generał Zakonu Lanfranco Serrini w Liście skierowanym do współbraci z okazji nominacji o. Błażeja na biskupa (9 grudnia 1989 roku) tak napisał: „Posługa, którą o. Błażej dokonał w centralnym Zarządzie Zakonu, została wypełniona ze szczerym przywiązaniem dla naszej Rodziny Franciszkańskiej. W szczególności umiał utrzymać stałe, serdeczne i roztropne kontakty z krajami za żelazną kurtyną. Dzięki temu zainteresowaniu narody te mogły być blisko, mocno zjednoczone z Zakonem. Wiem dobrze, jakie są uczucia współbraci z Rumunii, Węgier, Bułgarii, Czechosłowacji i republik ZSRR dla tego naszego Brata”.
Po zakończeniu posługi w Kurii Generalnej Franciszkanów w Rzymie, z woli współbraci został wybrany przełożonym Prowincji zakonnej w Warszawie, a następnie został Przewodniczącym Konferencji Wyższych Przełożonych Zakonów Męskich w Polsce. Wówczas otrzymał bullę papieską z nominacją na biskupa pomocniczego diecezji szczecińsko-kamieńskiej i dodatkowe obowiązki wikariusza generalnego, członka w Komisji Episkopatu ds. Wydawnictw Katolickich, członka Komisji ds. Radia Maryja, członka Komisji Episkopatu Polski ds. Życia Konsekrowanego, uczestniczył w Radzie Episkopatu ds. Środków Społecznego Przekazu, przewodniczył Zespołowi Komisji Episkopatu Polski ds. Synodu Biskupów, uczestniczył też w jego zgromadzeniu. Przy tych funkcjach i obowiązkach nie urwały się, a raczej wzmocniły kontakty z lokalnymi Kościołami w krajach Europy Wschodnich, szczególnie na Ukrainie, Białorusi, Rosji i Rumunii.
Jako biskup uczestniczył w organizowaniu Radia Niepokalanów, TV Niepokalanów i TV Familijnej. Świadczą o tym liczne spotkania, rozmowy, wnioski, umowy i prośby, a nawet wyciągnięte ręce po pomoc finansową, aby te dzieła żyły i rozwijały się.
Z tego ducha św. Maksymiliana chciał coś otrzymać dla diecezji szczecińsko-kamieńskiej jej gospodarz śp. bp Kazimierz Majdański, który w liście do wiernych, zwiastującym nominację o. Błażeja Kruszyłowicza na biskupa pomocniczego, napisał: „Przysłany przez Ojca Świętego nasz nowy biskup pomocniczy pomoże nam realizować Świętomaksymilianowe Słowa, wypisane w naszej katedrze: «Niepokalana chce, aby Polska wzmacniała się duchowo i promieniowała na cały świat»”.
Ksiądz Biskup Kruszyłowicz na dewizę biskupią wybrał łacińskie zawołanie: Obedientia et Pax – Posłuszeństwo i Pokój, traktowane programowo jako zasada postępowania. Identyczne hasło wybrał bł. papież Jan XXIII. Oba pojęcia, Posłuszeństwo i Pokój, kryją w sobie wielkie wartości moralne i społeczne. Poza tym dobrze się kojarzą z franciszkańskim Pax et Bonum, jak też z duchem św. Maksymiliana, który w formowaniu zakonników szczególnie podkreślał posłuszeństwo.
W związku z posłuszeństwem krąży w kołach franciszkańskich anegdota o Księdzu Biskupie. Kiedy został biskupem i osiadł w Szczecinie, odwiedzali go współbracia zakonni. Jednemu z nich zwierzył się: „Żyłem w klasztorach 30 lat i nie wiedziałem, co to posłuszeństwo. Dopiero tu, jako biskup pomocnicy odczułem, co znaczy być posłusznym”.
Bogactwo pracy i wielkość wkładu biskupa Marian Błażeja Kruszyłowicza w odradzanie się Kościoła Katolickiego w krajach Europy wschodniej było przyczyną do zorganizowania - 20.05.2010 – na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Szczecińskiego konferencji naukowej poświęconej „Odradzanie się struktur i działalności Kościoła Katolickiego w wybranych krajach Europy Środkowowschodniej”. Została ona zorganizowana z okazji złotego jubileuszu kapłaństwa bp. Mariana Błażeja Kruszyłowicza, świętowanego w tym dniu w szczecińskiej Bazylice Archikatedralnej.
Prezentując postać biskupa Mariana Błażeja Kruszyłowicza można dodać coś, czego nie ma w oficjalnych kronikach i życiorysach – zdolności kucharskie. Liczne specjały kuchni włoskiej, w wydaniu Księdza Biskupa, równają się, a może nawet przewyższają potrawy przygotowane przez kucharzy włoskich.
Opracowano na podstawie referatu o. Romana Aleksandra Soczewki OFM Conv. wygłoszonym na konferencji „Odradzanie się struktur i działalności Kościoła Katolickiego w wybranych krajach Europy Środkowowschodniej”, 20.05.2010 r. w Szczecinie
