Śp. Teresa Ligocka w dużej mierze przyczyniała się do rozwoju Apostolatu Chorych w Archidiecezji Szczecińsko-Kamieńskiej. Była animatorem grupy Apostolatu, która powstawała w Barlinku w 1990 r. 

Teresa pochodziła z religijnej rodziny okolic Lublina. Dwie siostry wstąpiły do zakonu. Jedna jest w zgromadzeniu Małych Sióstr Jezusa, a druga była w zgromadzeniu Sióstr Franciszkanek Misjonarek Maryi.

W roku 1997 odszedł do wieczności jej mąż Jan. Została razem ze synem Andrzejem. Po czterech latach dotknęło ją bolesne doświadczenie, w wieku 32 lat podczas podejścia na szczyt alpejski zginął jedyny syn. Był nauczycielem historii i geografii, pasjonował się wspinaczką wysokogórską oraz żeglarstwem.

Śp. Teresa złożyła ślub czystości według stanu 25 marca 2004 r na ręce bp Mariana Błażeja Kruszyłowicza. Od tego dnia mówiła: "Już nie jestem sama, bo moim Oblubieńcem jest Jezus Chrystus. On daje mi moc w pokonywaniu codzinnych trudności życia." Jej życie było wypełnione modlitwą i kontemplacją. Dzień rozpoczynała Liturgią Godzin, codziennie chodziła na poranną Mszę św., "dzień bez Eucharystii, byłby dla mnie dniem straonym." Swoim życiem i misją osoby konsekrowanej czyniła wiele dobra dla całego Kościoła. Wiedziała, jak ogromne jest zapotrzebowanie na modlitwę wstawieniczą za najbardziej zabieganych i oddalonych od Boga. Ogarniała modlitwą kapłanów w Margaretce. Duchową pomocą i żarliwą modlitwą wspierała kleryków, a także osoby konsekrowane.

Teresa przyjeżdżając na rekolekcje Apostolatu służyła chorym. Była "aniołkiem" bardzo odpowiedzialnym, sumiennym i wrażliwym. Potrafiła przemawiać do każdego, z niej emanował Boży pokój. Bogu dziękowała za Rodzinę Miłości Miłosiernej, cieszyła się każdą chwilą spędzoną we wspólnocie i Bogu dziękowała za dar konsekracji. Była autentyczną apostołką modlitwy, uczynków miłosierdzia i pokuty. Do końca swego życia oddana Bogu.

Wieczny odpoczynek racz jej dać, Panie