O szafarzach nadzwyczajnych Komunii Świętej
Sobór Watykański II dowartościował uczestnictwo wiernych świeckich w życiu i misji Kościoła. „Czym jest dusza w ciele, tym są w świecie chrześcijanie” – pisał autor Listu do Diogneta już w II wieku. Jedną ze specyficznych posług ludzi świeckich, wynikającą z kapłaństwa powszechnego, otrzymanego na chrzcie i bierzmowaniu, a realizowaną w ramach celebracji liturgicznej, jest szafarstwo nadzwyczajne Komunii świętej.
Zadaniem nadzwyczajnych szafarzy jest zanoszenie Komunii św. chorym i starszym, którzy nie mogą uczestniczyć w Eucharystii w kościele, a także pomoc kapłanom w udzielaniu Komunii św., kiedy jest większa liczba wiernych. Kościół wznowił tę posługę po wiekach instrukcją Stolicy Apostolskiej Immensaecaritatisz dnia 29 stycznia 1973 r. Konferencja Episkopatu Polski wprowadziła posługę nadzwyczajnych szafarzy w dniu 2 maja 1990 r., określając warunki, według których biskupi diecezjalni mogą zastosować kan. 910 i 230 Kodeksu Prawa Kanonicznego, traktujące o tej posłudze. Kwestię przygotowania i sposobu pełnienia posługi w Polsce omawia Modyfikacja instrukcji w sprawie formacji i sposobu wykonywania posługi nadzwyczajnych szafarzy Komunii św. z dnia 22 czerwca 1991 r. z dnia 18 października 2006 r. W Archidiecezji Szczecińsko-Kamieńskiej obowiązuje ponadto Instrukcja dotycząca nadzwyczajnych szafarzy Komunii św. z dnia 25 lutego 2003 r. Pierwsi szafarze nadzwyczajni w naszej archidiecezji zostali ustanowieni w 2004 r. Kurs na szafarzy przeprowadzany był już kilkakrotnie. Odbywa się on mniej więcej co dwa lata.